Καλαμωτές

Οι καλαμωτές λέγονταν αλλιώς και "κότσες".Για να ασχοληθεί κάποιος με αυτή τη δραστηριότητα έπρεπε να ζητήσει άδεια από το Δήμο Καστοριάς για την κοπή των καλαμιών.Η άδεια ίσχυε μόνο για τέσσερις μέρες.Τις ημέρες αυτές πήγαιναν νωρίς το πρωί στη λίμνη για να κόψουν τα καλάμια.Με τα μονόξυλα (βάρκες) και φορώντας  μεγάλες λαστιχένιες μπότες έμπαιναν μέσα στη λίμνη.

Με ένα κοφτερό όργανο ,το "φαλκίτι", έκοβαν τα καλάμια και με το μονόξυλο τα μετέφεραν στη στεριά.Τα έβαζαν όρθια για να στραγγίσουν τα νερά και το βράδυ τα μετέφεραν στο σπίτι με το "κάρο"(μικρή άμαξα).Εκεί τα χώριζαν σε δυο κατηγορίες.Στα μαύρα και στα άσπρα.Τα μαύρα ήταν πιο ανθεκτικά  και οι καλαμωτές που γίνονταν απο αυτά ήταν πιο ακριβές.

Για να πλέξουν τα καλάμια χρησιμοποιούσαν το "ριγκόζι" (φύλλα από καλαμιές ή από άλλο χόρτο αντοχής).Οταν ήταν έτοιμες οι καλαμωτές έμεναν για λίγες μέρες μέχρι να στεγνώσουν.Μετά τις πήγαιναν στην αγορά για να τις πουλήσουν.Κάποιες φορές οι τεχνίτες έπαιρναν παραγγελίες για καλαμωτές πολλών μέτρων.Τις "κότσες" τις χρησιμοποιούσαν για τις σκεπές και τους τοίχους των σπιτιών που χτίζονταν.

Τις πληροφορίες για τις "καλαμωτές" τις έδωσε ο κ.Νικόλαος Παπαϊωάννου,Συνταξιούχος Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Δισπηλιού.